Birkaç gündür parmaklarım kalem tutmuyordu, bugün senin dokuzuncu doğum gününün şerefine olsa gerek, yazabiliyorum. Sabah Çileği uğurlarken dışarıdaki rüzgarın müzikal sesiyle aklıma düştü doğum günün, sonbahar rüzgarı bile kutluyordu seni. Dokuz yıl önce bugün sabahın altısında randevuyla gitmiştik hastahaneye; özel bir hastahane, her şey kraliçelere layık hazırlanmış, yatağın, odanın dekorasyonu bile değiştirilmişti. Kısacası herşey tiptop, seni bekliyorduk. Doğuma, müthiş doktor Ali dayı’n da girmişti. Çilek, nenenle birlikte evde kalmıştı, sen ona daha bu dünyaya gelmeden bir sürü hediyeler almıştın, büyük bir olasılıkla uyanınca onlarla oyalanacaktı. Babanın ailesinden ne ablanın ne de senin doğumunda hiç kimse bulunmamıştı. Aslına bakarsan evliliğimizin başından beri yanımızda olmak şöyle dursun hala hücrelerimi, kemiklerimi acıtan. Ruhumu sallayan, bana sarfedilen sözler ve davranışlarla sürekli bir huzursuzluk hali içerisindeydiler. Zaman zaman rahibe Theresa gibi kendimi oyalayarak kimi zaman ruhsal yorgunluktan asileşmiş bir kadın olarak....eksileriyle, artılarıyla maalesef ki babanızın ailesinin bir ferdiyim, babanızı seviyorum, ona ihtiyacım var, aile olabilmek çok yüce bir durum, zoru başardığım için yorgun fakat mutluyum.