Uzun bir süredir yazamadığım defterime yeniden kavuşmanın mutluluğunu yaşıyorum...Ne de olsa anneyim.....işim yoğun.....bir de sana kocaman bir aile....ancak kavuşabildim tükenmez kalemime. Çok şükür Tanrı’ya nefes alıyorum ve buradayım, yazıyorum. Ben şükretmeyi iyileşirken öğrendim.
Elma’cım! Bu sabah seninle banyo kapısında karşılaşacağımı ummuyordum. ‘Anne! Bak! Bu gece ağaçların bütün yaprakları sararmış!’ diyerek beni odanızdaki bahçeye bakan pencereye götürdün. Ne komik bir kızsın sen! Ağaçların yapraklarını bir gecede sararttın. Bayılıyorum çocukların hayal dünyalarına. Şimdi de benim yatağıma yatmış bir şarkı mırıldanıyordun. Bilmelisin ki neşeli olmanın yarısını senden öğrendim, Çilek ciddi bir profesör adeta, onu bile güldürdün sen. Hayatı çok ciddiye alan ben, senden aldığım neşeli enerji ve Cerrahpaşa Tıp Fakültesi Psikiyatri bolümünün bir duvarında asılı olan şu yazıyla yersiz endişelerimi de yenmeye başladım.